ï

4.18. ANIZ         <ENTZUTEKO EGIN HEMEN KLIK>

Medikua eta sorgina

LEK.: Emen bat ostatuen, pixket edaten tzuen ta emen afaldu zuten ostatuen. Ta bazakien, emengo medikue beldurti aundie zen, gan tzen Berrotara zaldi gañan gaixo aten sendatzera, abixetu zuten gateko ta gan tzen, ta unek bazakien ostatun zagona ta atra zen bidera, maindirea baizu zer den? maindire zuri aundi betekin, ta atratze zaio bide erdien. Illergie bazen, omen tzen, illergie. Ta atra zen karretrein erdi erdire, besoak zabalik ola, ta maindire buutik patue, ta oi! oi! bertzia!, ua! An, bai or zaldie latigoakin yo ta itzuli berriz Berrotara. Bai, te ausilio eske. Bidian atra zizaizkola sorgiñek. Ta bertziak kusi zuen itzuli zela Berrotara, berzia irri ta parrez ostature berriz, kontatzera ze in tzuen. Te medik'ure torri zen gero unet, bere launetara, afaltzera. Ta espliketzen ze pasatu zizaion ta bertzia an. Ori bai, oi egie da, e?

INK.: Ze lotsa pasatuko zuen medikuak!

LEK.: Ta orduko bazakiten bertze launek ze in tzuen. Ta denak irriz ezin eon!

gan: joan

gan	joan
atra, atratze	atera, ateratzen
karretrein	karreteraren
patue	paratua, jarria
medik'ure	mediku hura