LEK.: Aizu, ta attun ura gaixua gustora patu zen zerriyek arraptu ginttualikan. Biyek in bear gunula buelta bat zerri billa. Arek zerriek zttun aspaldin falta, attun arek. Ta ia arrapatuko ote ginttun. Bueno, yoate gara zerritra, ni beti zerritan ibiltzen bainitzen ba, orduan. Yoate gara zerritra ta, Antonio zun izena attun arek.

[...]

Ta Antoniok, "ta ni nundik yuain nitzeke? Ni yuain niz Deelun barna Azkorri (???)", ta "bai, agitz ongi, biyek iñen dugu an junta, txoke iñen dugu biyek an".

Banuyen ta arraptzen ttut zerriyak ta nai nittun eraman Antoniok kusteko zerriyek. Banuye zerriyekin ta Antoniok bertze mutil batekin eondu zen ta, "Joxe, ez begitu re zerriyiri, eztugu men zerririkan, zerriyek Frantzin dire. Emen argiyikin ta aunitz ibilli omen dire ta nik eztakitt zer sorgiñ do demonio zain tzen, zerriyek gurik aldein dute emendik, eztie... eztugu emen zerririkan".

Ni zerriyekin sartu nitzen goiti petti ta lenbizko gaztañondo bat ondu ondua zagona, yoan gañera ta dardaittu nion, ta zerriyek denek yaten patu nittun, ta yoaten naiz Antoniogana, ta Antoniogana yoan ta, "arraldua!, zerriyek falta ttugu, Joxe, ezta emen zerririk ta Yosporku kus dut ta Yosportuko seme kus dut ta erran dit: or sorgiñ aunitz ibiltzen da Prexar aldi ortan ta Frantzire eraman ttuzte zue zerriyak, or eztuzu zerririkan", Antoniok neri ori. Nik erraten diot: "aizu, Antonio, zerriyek emen dire". "Zer?" "Zerriyek emen dire, Antonio". Ta "nun?" Ta "orxe, erreka abu ortan, erreka abu ortan utzi ttut nik zerriyak gaztaña dardaittuta".