LEK.: Errien, kanpoan ez. Guk etxean, baño kanpoan erdara.

Zarrak iraun duten denboran, ba, segitiko zuten mintzetzen berek uskera, gero oyek akaatu ien bezala ya etzien mintzetiko. Zemaitzuk senar-emaztien ertian ba mintzetzen tzien uskeraz ta umeak erdaraz.

Badakizu zer pasten zen? Joaten zien eskolara eta klaro, mintzetzen ziren o esanai ut erdaraz mintzetzen ziren geizki, uskera yakiteati. Bakizu, sartzen tzien itz betzuk uskerazkoak eta ola ta. Ordun ba eskolan ori iten tzizuten...

INK.: Lotsatu.

LEK.: Oxe. Nik uste ori, izin tzuela indar franko uskera galtzeko. Nire idurikoz, e?

[...]

INK.: Baño zure ama zan emen, errikoa.

LEK.: Errikoa.

INK.: Eta aita ere bai.

LEK.: Aita, Eguikoa.

INK.: Eta aitak sartu zun euskera etxean.

LEK.: Ba zemait mintzetzen tzien lenagotik ere emen, e?

[...] Gure amak ere bai, gurekin mintzetzen tzen uskeraz. Baño bera trebeago zaon beti erdara uskeraz baño, e? Ta gure amak, bueno yakinen zun uskera, baño gero segitu zuen mintzetzen, segitu zuen mintzetzen aitaengatik. Aita guri eakusten...

INK.: Baitzizuten.

LEK.: Oixe.

[...]

Nik eztut ezautu beiñ ere sermonik uskeraz. Beiñ ere. Etzuen konpreintuko yendiein erdiek ere emen. Nere denboran... Zarrak bakarrik, zarrak. Beti bazen norbait. Bazen emen gizon bat zaarra baño... arek, ure beti uskaraz. Arek etzakien asko erdarez, guti. Beti oi konfesatu ta ola einen tzen uskeraz.