I .
(Sust.).
1.
(o- Lar→H).
"Consonante, letra, opuesta a la vocal"
Lar.
Zergatik beren itzkuntza garratzak, otskide berriztu eta geibetxi edo silaba latzakin betetakoak egiten diezatelako.
Izt D 56.
Ez da V eta Y oskidearen bearrik, ezta ere H-renik Gipuzkoa eta Bizkaiko izkuntzan.
(1879).
JFlor
.
2.
Rima.
Onez-onean etorri nai ba-da-dezute, oskide otxanok, ongi-etorri.
Ldi IL 30.
II .
(Adj.).
1.
Que rima (ref. a palabras, sílabas, etc.).
"Asonante"
BeraLzM.
Ezer ezta nekegarriagorik, ezer ez lazkagarriagorik itz oskideen edo kontsonanteen eizketa gordiña baño.
Ldi IL 30.
Zuk neurtitz bat amai-ordurako, beronen oskide diran itz lirañenak sakabanatzen zaizkitzu iñon diran bazterretan.
Ib. 30.
Oroituko da Lete palankaren hoskide den Salamancan izan genuen berriketaldiaz.
MEIG VIII 33.
2.
Que suena a la vez.
Gorantz dirdaika doaz osasun-otoi ta samin-oiu oskideak.
Zait Sof 62.