1.
(-xenV-gip),
errukiren (V-ger). Digno de lástima, mísero."
Orrek eztagoz errukiren, ésos no están como para estar compadecidos. Un académico nuestro citó errukixen (V-gip), sinónimo y var. de errukiren
"AMorf 144.
v. errukarri. O Ama bakar errukiena!AñEL1 207.
Eba guztiz errukiyenak, eginik infernuko sugiaren esana, galdu euen yatorrizko garbitasuna. UrBulaAl 36 (BulaG 552 urrikigarriak).
Obeitu egin bear diot! Bestela, ni errukiena. Apaol 85.