kaila
(BN-baig ap. Satr VocP
; -ill- Urt Gram 20, H, A),
kalla (Gèze, Dv).
"Caille"
Gèze.
"Codorniz"
A.
v. galeper.
Arrats aphalerat Jainkoak egorri zuen kaillazko elemenia bat yuduak ziren lekhurat.
(Ex 16, 13).
Lg I 133 (Dv kalla, Urt kailla; Ur, Ol, Ker, Bibl, BiblE galeper).
Uztai-agorriletan hiltzen zituen zenbait kailla, ogi landa hegi batzuetan.
Elsb LehE 39.
Pelikanoa, ziña, epherra, kalla, arranoa, belea [...] eta bertze asko.
Ducq 258s.
Martutx-xori eper, kalla denboran, / zu segadan edatzen astean, / ni, lorea naiz sorturen bet-betan.
A. Etxeberri (In Onaind MEOE 447
)..
Miñauta, uso handi, kalla'ta utarde, / mota guzietarik ororentzat bada.
Barb Piar II 121.
Hainbertzenarekin huna nun entzuten duzun alorraren erditik andere kallaren kikira.
Gazte 1958 (7) (ap. DRA
).
Oilarraren kukuruka, xoxoaren xoxota, kallaren ttiuka.
Lf Herr
3-8-1961, 4.
Kalla kantuz ogi petik uztaril'agorrietan.
Xaramela 181.