lekaio
(V-m, L, BN, S ap. A
; VocS
137; -kh- SP, Urt I 11, Ht VocGr 310, Arch VocGr 197, VocBN
, Dv, H (L)),
lakaio (Lar, Añ, H (+ -kh-), A Apend).
Lacayo.
Cf. IC II 409: "Lequeitio, dicho de antes Lecaitegui por los muchos hombres baldíos y malhechores, llamados antiguamente lekaiak, y en castellano 'lecayos', que allí se acogían".
Lekaio alfer, xaz esteiari, aurten haur eder, geurz iaun, han hara lander.
"Laquais fainéant"
.
O Pr 301.
[Iainkoaren] lekhaio, karga-garraiatzaille, axelari [gara]
.
SP Phil 187 (He 189 lekhaio).
Ni nintzan egiliren lekhaio.
'Le laquais des auteurs'
.
Etch 426.
Etzare egiña ukhaiteko / bizar zuri bat lekaio!
Gy 200.
[Makhila] dute bidean lekhaio bezala.
Hb Esk 218.
Portugaleko enbaxadorearen lekhaio.
Laph 194.
Lekhaio maitea, dio errege Karlomanok.
Dv Orreaga
26 (Ip ib. 34 bereter).
Jaun lekhaioa, orai berean ikhasi dut [...] gure prinzesa maitearen bizia irrisku handian dela.
Elzb PAd 60 (v. tbn. 62).
Ikusia dugu Kamelua, bere lekaioarekin heldu hura ere.
Barb Sup 57.
LEKAIO LEHEN.
Lacayo mayor.
[Athezainak] segitzen dik andre hori erregeren lekhaio lehenarengana.
Elzb PAd 60.
Yauregira heldu diren bezain sarri, jaun lekhaio lehenak sar-arazten dik Paxeko ganbara eder batean.
Ib. 62.