1. (Dv→A), bidatzale, bidazale (Foix ap. Lh.), bidazaile.
Guía. v. gidari, bidari (2), bidaltzaile (2).
Bazakik jende perestietarik sorthü hizala, bidazaile honik ükhen dütiala. Egiat 201. Bagintuen gurekin hamabortz aphezgei, eta bi bidatzale, erregeak emanak. Prop 1881, 25. Ez da, herri tarroetan, beren idurikoen bidatzale edo buru jarri nahi diren hoitarik eskas. JE Bur 202. Bordaleraino helduz geroz, badituztela han bidatzale hautak, hirian sarthu orduko. Ib. 208. Sor-herritik abiatzeko bidatzaleak behar zituzketela. Ib. 209. Harek eskutik hartuko zaitu eta taulenez-taulen lagunduko [...], ez baitzaitzu behin ere ahantziren bidatzale argi eta goxo horrekilako atsegina. Lf ( in Zait Plat XXIII ).

2. (Lar), bidetzaile (Lar DVC 183).
"Caminante, [...] bideantea, bidatzallea " Lar. Cf. bidezale.