haspuru
1.
hasburu.
Causa, origen.
Cf. H s.v. hazpurua: "Ce mot est porté par Silv. Pouvreau incorrectement, comme il est coutumier du fait: il signifie sommet d'arbre, ou de rocher"; no hallamos sin embargo dicha forma en Pouvreau.
Iesusen Mariarekiko ahaikotasuna, zeina baita predestinatuek zure sekulakotasuneko erresuman zurekin egundaino izan eta ethorkizunera izanen duten bat izaitetasunaren bigarren miragarrizko haspurua eta errementa.
"La 2e cause et l'instrument admirable"
.
SP POB 66.
Irugarrenak, ostera, uañoak [= 'bacterias'], eritasun askoren asburuak izanaz arduratsu ta zudu andikoenak ditugu.
Bähr EEs
1922, 110.
(S ap. Lh
; BeraLzM),
hasburu (Dv, A).
"Principe, commencement"
Dv.
"Comienzo"
A, BeraLzM.
"
Hasbürü (S), debut"
Lh (s.v. buru).
2.
(SP),
hasburu (Dv, A).
"Auteur"
SP, Dv (que citan a O).
"Autor, el que comienza"
A.
Izan zarela graziazko dohainen eta gure naturalezaren loriarako goitimenduaren hasburua eta zimendua.
SP POB 74.
Orain arte euskeraz idatzi duten hasburuek (los autores) eta bermoleginek (los periodistas) j eta y erabili dituzte lau ots agertzeko.
Broussain Eusk
1919-1920 (II) 31.