1. (S; Urt IV 443, Dv), egole, egoteile (V-m) .
(Con complementos referidos al vb. del que deriva). Que está, que está parado. " Zure mandataria bidean egoile handia da, votre commissionnaire aime à s'arrêter en chemin" Dv. "Qui reste (de façon transitoire)" Lrq. " Ez da tabernan egotellia " (V-m, comunicación personal)
Xahu, etxean egoile, on, bere senharrén suiet. Lç Tit 2, 5 (IBk, Bibl etxezale ). Alfer egoile ere diradelarik. Lç 1 Tim 5, 13. Amuriua gehienen manü pian eta obedientzian egoile da. Mst III 5, 7. Bertze etxeetako egoile guziak. Prop 1876-77, 448. Laxü denian eta bere xede hunetan ez egoile. Ip Imit I 13, 5 (Ch inkonstanta ). Ohatzean egolia. Etcham 98.

2. (SP, Lecl, Dv→A, H).
Habitante. v. egoiliar, biztanle.
Hiri dohatsu hartako egoile guziek. Dh 180. Intzuretako egoilleak. Gy 211. Zeruko egoileek berek. Arb Igand 57s. Orotarat baditake urarte guzietan berrehun-ta berrogoi-ta hamar mila egoile bezala. Zerb Metsiko 78. Indoeuropar ezin diratekeen lehen egoile horiek. Mde Pr 214.

3. "(B), cachazudo" A.