enparatu
1.
(
SP,
Dv,
A,
H).
Salvar, librar; proteger.
v. anparatu.
Albanegi enpara.
Abendaño
5.
Zerren zeuren jauna ez zenzan <cencan> enpara.
Mondr 5.
Berzeak enparatu ditu, bere burua ezin enpara diro.
Lç Mt 27, 42 (He, TB, SalabBN, Echn, Hual, Samper, Leon, IBk, IBe salbatu, Dv atheratu, Ur, Ip libratu, Ol, Arriand, Or jare(g)in, Ker askatu).
Eta delibraturen niauk Iaunak obra gaixto guzitarik eta enparaturen bere resuma zelestialeko.
Lç 2 Tim 4, 18.
Zur puxkan beraz bizia dezagula enphara.
EZ Man I 21.
Entzun ditut hekien hatsbeherapenak eta jautsi izan naiz hekien enparatzerat.
He Act 7, 34.
Azala enparau ezkero eztago ardurarik.
(V-m).
A EY III 323 (que traduce "en sobrando la piel"; parece más bien "salvando la piel"; tbn. en Zait Plat 89).
Librarse, salvarse.
Ala galdu zan / lekuau desastradurik, / enparatzaka / etse bat baize besterik.
Lazarraga A28, 1202v.
"
Emphara, empêcher un coup d'atteindre son but"
VocBN
.
2.
(Lar, Añ).
"Embargar"
Lar.
Cf. DAut "amparar" (ant. emparar), aragonesismo por 'embargar'.
Enparatu nai izan zizkan bere gauzak.
(Zumaya, 1900).
JFlor
.