etsigarri
1.
etsgarri (
VocBN→A (-sg-)) .
(Sust.).
(Lo) que hace conformarse, resignarse; (lo) que hace desesperar.
Are abre mutuek ere eztute, bere leheneko usatua, edo etsigarri bat bedere izan gabe, lehen izan diren ostatuetarik, aitzinat iragan nahi.
Ax 92 (V 62, que traduce 'resignativo (?)').
(Como segundo miembro de compuestos).
Elementa zutelarik, / Bizi etsigarria, / zuk hitz xoillaz manaturik, / Kalmatu zen guzia.
Arg DevB 215s.
2.
(S ap. Lrq
; Dv→A),
etsgarri ( VocBN
),
etxigarri (H) .
(Adj.).
Desesperante; que hace perder la esperanza.
"
Eritasunik etsigarrienak (Zby), les maladies les plus désespérées"
Dv.
Ematen nitzenean bekhatoreen jujamendu guziz etsigarria jasan behar izateko hirriskuan.
Dh 139.
Oi! Zein gaitz zen, zein etsigarri, / Bekhatuaren kaltea!
Zby RIEV
1908, 207.
Gau guzia bidean emanik bidexka etsigarrienetan.
Prop 1898, 109.
Hemen zituen iragan [Inaziok], oinhaze eta auhenen erdian, hamar edo hamabi ilabethe etsigarri.
JE Ber 61.
Maite-irria, / musu gorria / asper ta etsigarri / zaio gaur itsuari.
Lek EunD 12.
Lehengo ostatuan sartu zen, bere amets etsigarria alkoholean itotzeko.
Mde HaurB 109.
Gibelkor eta etsigarri, hots, ezin hurbildua, bere baitan hetsia.
Lf ELit 75.
XVIII. mendean susmoa baizik ez zena [...] argi dago XIX.ean, gero eta ageriago, orduan eta etsigarriagoa.
(In MEIG
VI 35
).
v. tbn. NEtx LBB 155.