hurtu
1.
(H; u- V-ger ap. A
; Lar, Añ (V), H (V, G; tras hurrera)).
Acercarse.
"Acercarse, [...] urtu [...]. Urtu jaka, se le ha acercado"
Lar.
"Avecinarse"
Ib.
Cf. hurreratu.
Asten da, baña nagiro; urtu, urbildu, urreratuten da, baña ez asko.
Añ
GGero
35.
Alakoak dakusenean euren egunak laburtuaz ta akabatuaz doazala, eriotzea urtu ta elduten jakela, [...].
Ib. 126.
Angeru gaisto edo deabruen egotaldira urtuten gara gu bere, bekatu eriotzkoa eginik.
Ib. 78s.
2.
(Aux. tripersonal).Acercar.
Nik intenziño, ta asmo deungarik euki ezarren, egongo da erre baga lastategia, urtuten badeutsat sua?
Añ
LoraS
191.