1.
(
V-ple-arr-m-gip ap. A; Añ),
eso (
V-arr ap. Ibarra Dima
).
Húmedo, mojado.
"
Esoa, urte esoa da urte euritzue"
Ibarra Dima 266.
v. heze.
Gure biotz ezoak / zuretzat dituzu, / eman bear diguzu / apañdua zerekiñ.
Arr May 15.
[Eguzki nagi ori] nola egiten dituk egun ain illun, beltz, goibel, ezo ta ozmiñak.
A Ortzuri 142.
Itsas-aize ezoa.
Or Mi 118.
Ardauaren bustitasunak ez deutsu ba, agiri danez, larregizko kalte aundirik egiten, ezoa izan arren.
Erkiag BatB 12.
Lio ezoak (sareak alegia) narraz daramazki itsasora.
"Umida lina"
.
Ibiñ
Virgil
72.
Lurra emokeran ondo ezo ta beteak geratu ziran inguruak euriz ta karez.
Onaind STeresa 7.
Danok egon ziran ederto, Ziziriko Ospetsuba ixan ezik. Au ezo (bustitta) eguan, negar asko egin ebalako. Altuna 78.
2.
Humedad.
Badakusat abartxo ori, ta aren ezoak ozkamin dagit.
'Fraîcheur'
.
Or Mi 4.
Laister azaldu zuan lurretik mokoa, / lenengo belartxo bat, urrengo lastoa. / Aren berdea ta aren ezoa! In.
Onaind MEOE 1071.
Entzuten zituanak isillik bereganatzen zituan Nikanorrek, lur egarrituak euri mamiñaren ezo gozoa atsegiñez irusten dauan antzera.
Erkiag BatB 84.
--Kaltegarria otsoa ukuilluentzat [...]. --Goxoa, aldiz, ezoa ereintzentzat.
Ibiñ
Virgil
39.
EZO-DIRDAIKA.
Nik, begiak ezo-dirdaika [='con ojos humedecidos y brillantes'] begiratzen diot, orain zenbait urte [...] sobresaliente eman zidanez-gero, xamurbera natzaio.
Ldi IL 21.
EZO-EZO
(Intens. de ezo
(1)).
Zizirikua ezo-ezo (bustitta) eguan-eta asko belutu zan suba artuten.
Altuna 85.