1.
suti (
V-gip ap. Iz
ArOñ
).
Tieso, erguido; vertical.
"
Suti, sútixa da, es tieso, derecho"
Iz ArOñ.
.
Melga zuti, urdin, loredun tartean.
Or Mi 108.
Dantzari-laguna du oin-abe zutia.
Or Eus 138.
Bergarako aste ori ainbestetaraño bedi yatorra, berbizkunde-bidean arri zuti ta etorkizuneruntz eusko-argi-dario betirako gelditze'aal-baitedin.
Ldi IL 129.
Zutia, lizarra aiña. Otzana, usakumaren antzera [zan Zuriñe]
.
Erkiag Arran 97.
Estela batek, bere harri zutiarekin.
MEIG IX 118.
(en colab. con NEtx)
Mailu zuti baten gainean agertzen da ingudean ore goritua.
Ib. 126.
Halatsu dago bere ikuspegia, gaztelu eta dorre zutiz gordea.
Ib. 117.
Tieso, rígido, recto.
Sasi-bei eta beor, artu ditu gaitzak, / beren ille zutian zorrozturik ortzak.
Or Eus 247.
Ume indioak, orlegi auts kolorekoak, motxantzak, begik katuak bezelakoak, ille beltz zuti gogorrekoak.
JAIraz Bizia 70.
Ille zutiak gaberdia bezin beltz, sudur-kakoa irtena, ezpain meiak.
NEtx Antz 25 (como traducción, sin embargo, de "crépus").
2.
Engreído, orgulloso, soberbio.
Gizon zutiya, tentea, ona badatteke, bañan gizon ona ta apatza, birretan da ona.
Ayerb EEs
1914, 67.
3.
Empinado, de pendiente pronunciada.
Maillo zutian asixea da / araiztar ezin-zutia.
"En la empinada Malloa"
.
Or Eus 297.
Ugin zutian tinka nai badu.
Ib. 204.
Arkaitz zutietan barna iñutua izan zan.
Zait Sof 188.