bizkartu
1.
(
Urt IV 106,
Dv→A).
Dar, tomar forma de caballete, de bóveda, etc..
"Camerare"
Urt IV 106.
Etxe estalgia lurrez da gutiz gehienetan. Aberatsek lastoz egiten dute eta ithaxuraren eror arazteko bizkartzen.
Prop 1882, 265.
[Itsasoko ura] igitzearekin --hemen ohantzetuz, haratxago bizkartuz zorrotz,-- orozbat zitzaizkon igitzen bere kolore likits guziak.
JE Ber 79.
Inclinar(se).
"Fléchir"
VocS
.
2.
Proteger.
Ikusgarriak izaten dira Elizgizon onek, alkarren leian aizolatu, berotu, bizkartu ta lagundu gurarik.
Ezale 1897, 82a.