deabrutu
1.
(
SP,
Lar,
Añ,
Bera),
debrutu (
VocS
,
Dv)
Endemoniarse (sdos. prop. y fig.). "Endiabler" VocS, Dv. v. DEABRUAK HARTU.
Deabruturik arkitzen zen gizon hau.
Mb IArg I 243.
Juan Bautistak jan eta edaten ez ebelako, esaten zenduen deabruturik egoala.
Añ
MisE
107.
(SP, Lar, Añ) .
(Part. en función de adj.).
Endemoniado.
"Endemoniado"
y "diabólico" Lar y Añ.
"Energúmeno"
Añ.
Deabrutu gaizo hekin gatik, hekin atheratzeko tiranotasun hartarik.
SP Phil 67 (He 69 deabruztatu).
Ekarri zitiozten debrutu aunitz.
Echn Mt 8, 16 (Lç demoniatu, TB, EvL debruztatu, HeH deabruek hartu, Dv, Leon, Ker, IBe de(a)brudun, Ol txerrendun).
Gaixoak, itsuak, gorrak, mutuak, deabrutuak osatuten dira.
Añ
MisE
199.
2.
debrutu
(VocBN, Dv). Hacer(se) diablo. "Devenir diable, méchant" VocBN. "Devenir diable; au fig. devenir méchant" Dv.
Iriñak txuritzen gaituan bezela, gizonak gizondu egiten gaitu, deabruak deabrutu, ta Jaungoikoak berriz anditu, edertu, Jaungoikotu.
Ag Serm 441.