eragozle
1.
eragozla.
Obstáculo, impedimento.
v. eragozpen.
Ainbeste ezinen eta eragozlaren kontra sendotuten da Teresa.
fB Ic II 295.
Arri miñ edo txixaren eragozle gaitz zarrentzako.
Izt C 103.
(H) .
(Referido a personas).
Baldiñ nire eragozlean edo debekatzailean mendean neu egon ezik.
A ( in
Azc PB 3
).
Edozer eragozpenetatik, edozein eragozlerengandik, Theresa eta bere burua askatzeko boterea.
Mde HaurB 84.
(Lar, Añ) .
(Adj.).
"Impedimiento impidiente, eragozketa eragozlea
"
Lar.
En DFrec hay 6 ejs. de eragozle.
2.
(Dv),
eragoizle.
"Celui qui renverse, fait tomber"
Dv.
Ekidariek utstatu duten harria egin da kantoineko harri buruzagia, harri eragozle bat, eskandalazko harri bat.
TB 1 Petr 2, 7 (Lç behaztopamendutako, Dv behaztopa harri, IBk oztoparri; en DRA aparece eragoizle, en una versión suletina de 1887 cuyo autor no se cita).