ereite
1.
(V-gip; Lar, Añ, H, Dv (S)),
eraite (Dv),
ereintze (Lar).
"Siembra"
Lar, Añ.
"Sementera, obra de sembrar"
Lar.
"
Eraiteak akhabo dire
"
Dv.
"
Eréitte bakoitzian: cada vez que se siembra"
Iz
ArOñ
.
v. ereintza.
Hazi ereintzeak eta biltzeak.
Urt Gen 8, 22 (Dv eraiteak, Ur ereiteak).
San Isidroren gari-ereitea miragarria zan.
Cb Eg III 338.
Egin zan gastua arto ereitietan.
(Zollo, 1770).
FLV
2019, 468.
Abustua zortzigarrena / nabo ereitia.
DurPl 69.
Mundua mundu dan artean ereite-itaiteak, otz-beroak [...] elkarri jarraituko zitzaieztela.
Lard 10.
Ereitiaren parabola.
SalabBN Mt 13, tí.
Orri-irtete, arto-ereite / orri-legorte, arbi-ereite / orri-erorte, gari-ereite.
(G-goi).
A EY II 311 (ej. similar en Zait Plat 25).
San Andresetarako gari ereiteak bukatzea gustatzen zitzaien.
TxGarm BordaB 311 (tbn. gari ereite Insausti 37).
Arto ereitea bukatzean.
JAzpiroz 75.
En DFrec hay un ej. de ereite y uno de eraite.
2.
"
Bi ane(g)an eréittia daukou: medida de terreno en que se ponen dos fanegas de simiente"
Iz
ArOñ
99.