1. (V-arr-oroz-m ap. A), xalu.
"Persona que anda contando en todas partes lo que de alguien sabe" A.
Bitartean, neska gangar aiek, elkarreri onako zerok esaten ari ziran, bekaizkeriz, Laztantxuren kontra: [...]. Eta olaxe ziarduten, ixiltzeke, neska xaluok. Alt LB 82. Esan bere bai, mutillak [medikuari] isil isillik, gau aretako ibillera galdu-gordekoa. [...] Ba ekian entzulea, Olarratzen aldekoa ez zana, ta ezta gizon txalua bere. Erkiag BatB 99.

2. "(V-ger), persona miserable. Txalu orrek etorri jatazak berbetan lengo egunean, el día pasado me vinieron a hablar esos pobres hombres" A.
Txalu orrexeri Malentxorekiko bideak, geien da geiago, eragoztea nai giñukek lenbailen. TAg Uzt 141. Zatituko luke esku-artean, zotza bezela, zalduntxo txalua. Ib. 42.