1. (Lar, H (+ -uñ-)), urruinatu (-uñ- Dv).
Despreciar. " Sumintzen nintzen urruintzen nindutenean, je me fâchait quand on me montrait de mépris" H.
Hagitz sumintzen nintzela kontregiten zerautedanean edo urruintzen nintuztenean. Birjin 167. [Debruak] ekharri zuen bapildearentzat nekaitzetan sartzerat, ta seroratasuneko egintzen urruintzerat. Ib. 241. Gure erriko oitura ain maitagarriak urruñatu edo despreziatu bearra? Izt D 8. Liburu onetako irakasmen barriak [...] ez daiezala urruindu. A Gram VIII. Neure biotz guztiagaz [altzo-txakurrak] urruinduten ditut. Ag AL 93. Batzuk eta besteak gogoratu ta ikasi bear ditugu, ta ez urruindu ta bazterrera bota [itzak], geureak eztiralata beste barik. Ag Kr 5s. Buruz ta beitik gora ikasi bearrak urruñatuz. Zait EG 1954 (5-8), 93. Heganatzen ziran urruti [itxas-usoak] / untziko gizonak urruinduz. Mde Po 89. Ez urruñatu nere eskaria. Or MB 163. Gure aziko etxetiarrik ez dezagun urruña. Or Aitork 395.

2. "(Lar), se fâcher, se mettre en colère" H (pero no encontramos en Larramendi esta acepción).