1.
(-ella Lar, Añ, Chaho ap. Lh., H (V, G), khereilla Lh),
kerela,
kereilu (kherellü Foix ap. Lh.).
Querella.
Baldin zenbeitek berzeren kontra khereillarik badu.
Lç Col 3, 13 (He errenkura, TB eskatima, Dv, Bibl arrangura, Ol akarbide, Ker asarre, IBe inork inoren aurka zerbait balu).
Gura dot relajadu kerellea.
Lazarraga A17, 1185v.
Gaizki egina da, eta ala-ala bere etsera jin da kerellaz beterik.
MRos 14.1r.
Haren kerela hartzen du Iinkoak, eta nork ere gaixki tratatzen baititu paubriak, haien kontre mendekatzen da furioski.
Tt Arima 124.
Apartau auzi ta kerelletarik.
Oe 109.
Ilten bada juan zan nire kerellia.
Mg PAb 81.
Auzi edo kerelliari jarraitu nai badeutsazu.
Astar II 29.
Utzirik bere kereillak, / bakhea elkarrekin haiñ ontsa egiñ zuten.
Gy 222.
v. tbn. fB Ic I app. 20.
2.
"(Adj.), inquiet"
Lh.
KEREILA EGON
(Con gen.). Quejarse, querellarse (contra).
Biotza begien dago kerella.
EneB
7.
KEREILA EKARRI.
Presentar demanda.
Bidebagako auzirik iñori emon edo kerellarik ekarri deutsazunez.
Añ
EL2
144.
KEREILA EMAN.
Presentar demanda.
Emon dau kerellia.
Mg PAb 190.
Duaz kerellak emotera.
Ib. 193.
Emoten deutsazu kerella bat.
Astar II 63.