(-illa S ap. A
; H (+ -alla S)),
mardail.
Habladuría, murmuración; calumnia, ofensa, injuria.
Egiak soltatüren dü inganazaletarik eta gaixtuen mardalletarik.
Mst III 4, 1 (Ip mardailletarik; SP gaizki erran, Ch enganamendu, Pi esames; v. tbn. Mst 35, 2).
Hori dün mardalla! / Hitzaz oküpü ondun hil ziña senharra.
'
Calomnie'
.
Etch 404.
Ziek hor, andere Aurenak, itzalian, lanik gabe eta oro mardailla!
Eskual 18-7-1913, 4.
Gaiztakeri ta iruzur guziak eta edozein alegikeri, bekaitz ta mardail erauzirik.
Ol 1 Petr 2, 1 (Lç gaitzerraite, BiblE gaizkiesate
).
Oidipu erregeak nire aurka yalki omen dun mardail gorria.
Zait Sof 71.
MARDAILPEAN.
Bajo la habladuría, bajo la calumnia.
Iraitziko ditudan edonora, an izango dira geren ta galentzat, guzien nausa ta mardailpean.
Ol Ier 24, 9.