1.
(L-sar-ain, BN-ad-baig-lab )
Ref.:
EI
351;
EAEL
355
.
(Dim. de aitaso; se usa como nombre propio).
Abuelo.
Haurrak oro aldean eman zitzaizkon, eta huna nola hasi zitzaioten Aitaxo.
Barb Sup 163.
Eta Eguerriko bere kondaira pollita hola bururatu zuen beraz gure Aitaxok.
Ib. 166.
Nere bi aitaxoak hil izan dira.
Ib. 171.
Erroak hazkar ditu Oihanaldeak, aitaxotik semeatxira.
Ox (
in
Barb Piar I 6
).
Ama zenarekin igaiten nintzen bada, noizean behin, aitaxo eta amaxoren ganat.
JE Ber 9.
Aitatxo [seguramente por aitaxo] hor jarria / ateaz kanpoan / pipa zango luxe bat emanik ahoan, / Amaxo're han baitzen, / ni haren altzoan.
Etcham 221.
Aitaxo zapetain bat zen inguru guzian aiphatua.
GAlm 1954, 14.
2.
Bisabuelo.
Hor direla ehortziak San Frantsesen aitaxo eta amaxo.
"L'aïeul et l'aïeule de Saint François"
.
Ardoy SFran 42.
Frantsesen aitatxi edo bederen aitaxo hango "auzapez" egonak baitziren.
"Le grand-père ou du moins l'aïeul"
.
Ib. 60.