1.
(H),
sortiz (Lar, Hb).
"Naturaleza"
Lar.
"Nature, essence, être"
Hb.
Zeiñ aundientsu ta polita ageri dan sortitza Piarres agotaren alaba Mari ederraren begietan.
Arzac EE
1884a, 133.
Zelako doe ederrak isurten / sortitzak ditu gazte denporan.
AB AmaE 386.
Sortitza laster abiauko jaku / egunak moztzen.
Ib. 387.
Nola maiatzean sortitz guztiya dagoen txukundua, apaindua, galaitua.
Etxeg EE
1885b, 314.
Zein damorrigarria egoan Sortitza (naturaleza)!
Ag AL 109.
Ekaitz indarrez indar nastuak / astinka larri / sortitz-garai bat itxas altsuak / ziñez dirudi.
EA EEs
1913, 117.
Sortitza alaia zegoanean / egiten bagendun parra, / ekusirikan itun dagola / nork eragotzi negarra?
Arruti ( in
Onaind MEOE 820
).
2.
Naturaleza, esencia de un ser.
Hazkurriak hala haurraren sorthiza osoki khanbiatürik.
Egiat 56.
3.
Naturaleza, nacionalidad.
--Badirade gertaldiak Españako iritarra izatea galdu litzakeanik? --Lau: 1. Erbestean sortitza iritxi dalako.
EConst 28.