Etim. De lat. vimen , con asimilación de nasalidad. La forma mihimen puede deberse a cruce con mihi 'lengua'.
1.
(BN, S; Lecl, Arch VocGr, VocBN
, Gèze, Dv (BN, S), H),
mimen (V, BN, R; Lcq 153, Dv (BN, S), H, Zam Voc),
mimin (V-arr; Añ (V)),
maimen (V-ger),
bihimen (H s.v. zumea
),
bimen (A s.v. zumea
)
Ref.:
Alth Bot 16; A (maimen, mihimen, mimen, mimin); Lrq /mĩhĩmen/.
Mimbre.
Cf. A Morf 27: "Derivados morfológicos propiamente tales, existentes en toponimia, no recuerdo más que tza y tzu, [...]: Okarantza, Mimentza, Buztintza...".
Aiziak arbolerik handienak erruetarik egotzten edo aurtikiten; bena kanaberak, arbole gazte mehiak eta mihimenak zalhutzen tuzu.
AR 397.
Entzuten dan zumenen (mimenen) brina zoliak bildurtu lei.
Zav Serm I 52 (tbn. zumen ib. 75).
Gain aldean, ingurua bazagokaten, azkargailu eta edergailu, zume edo mihimen adar artharekin bihurtu batzuek.
Prop 1899, 206.
Ogüst [pilotaria] mihimena bezain zail, bixta bezain zalhe, etsitü gabe pelotaren undotik.
Eskual 14-2-1908, 3.
Ara non ikusten dauan Bertoldin eskubete mimenegaz bere burubari eiuak emoten.
Otx 160.
[Maskadako Zamaltzañak] gerrikuan estekirik ekhartzen dü zamaia, mihimenez eginik eta oihal gorriz belhañetarano mandolatürik.
J.B. Mazéris GH
1933, 301.
Saratsak mimenak ugari, zumarrak ostoak, mirtuak zigor sendoak, zuandorra, berriz, gudurako onena.
Ibiñ
Virgil
91.
Mimen zaharo batekin zangoak berotu zauzkitala.
Etchebarne 24.
v. tbn.
Mimen: EskualOn 13-9-1907, 2. Larre ArtzainE 101.
2.
+
maimen
(V-ger ap. A),
bimin.
"Cordel, cuerda blanca que forma parte del aparejo de pescar merluza y otros peces"
A.
Sansonek esan zion: "Zazpi bimiñeko itsuta zee ta gordiñez lotu baniñute, beste edozein bezain makal nintzake".Ol Iud 16, 7. Zazpi bimin eze ta gordin ekarri zizkioten. Ib. 16, 8 (Dv sokha, Ker soka).
"
Maimenak, tiranteak, tirantes"
Elizdo EEs
1926, 31.
[Batel txikian] maimena deitzen zioten soka edo tirantea bear zan. Maimenaren seno edo gerriyan kortxo bat ipintzen zuten, teinkean edo tesoan egon zediñ.
Elizdo EEs
1926, 7.