1.
(V-ger-ple-oroz-gip; Lar, H (G)),
ausaa (V-m ap. A
),
auza.
Tal vez.
"Acaso"
Lar.
"Por ventura"
A.
v. ausaz.
Gipuzkoako eztakit zein erritan, ioan zan txartela artutera Praixko eritxon gizon bat, ez ausa errime errimea Dotriñan
.
Ezale
1897, 133b.
Geldoki baten trena luzarotxo egon zan, besten bati itxaroten auza.
Kk Ab II 161.
[Iainkoaren itza] nondik sartu zitzaidan, beraz? Ausa, etzitzaidan sartu, ez baitzan kanpotik etorri.
Or QA 179.
2.
Ciertamente, sin duda.
Inpernukoa beti Inazioren etsa[i]rik zitalena, etzan lo egon ausa.
Aran SIgn 91s.
3.
Casualmente.
Egundañoko perillik arriskatuenean arkitu zan beiñ batean elurte galantarekin ausa Apeninoko mendiyak iraulitzean.
Aran SIgn 87.