irrikitu
1.
(Aux. intrans.; gralmte. en expr. del tipo irrikitzen egon, ibili, etc. 'estar deseando').
v. 1 irrikatu.
Irrikitzen dago zu ikusteko.
Iraola 105.
Gero, irrikiturik, lagunagana eldu giñenean.
Alz Ram 41.
Burdian sartzeko irrikitzen.
Erkiag BatB 102.
Erantzun zai irrikitzen gelditzen da.
NEtx LBB 80.
Izen oiek zer ote zeukaten ikasi nairik, irrikitzen bainenbillen.
Ataño
TxanKan
120.
Lagunakin egoteko irrikitzen.
BAyerbe 136.
Irrikitzen egoten dira [...] ezkontza eta jaien berri jakiteko.
MEIG I 149s.
.
.
v. tbn. Muj PAm 39. Lab EEguna 105. Ldi IL 20. Ir YKBiz 435. Etxde JJ 236. En DFrec hay 1 ej.
2.
(G ap. A
; H) .
(Aux. trans.).
Desear, anhelar.
Argi eske, laguntasuna itxaroaz, zoriona irrikitzen edo eskerrak ematen.
Ag G 178.
Ez irrikitu besteren emazterik.
Ol Deut 5, 21 (Dv irritsik ekarriko, Ker gura izango).