mira
1.
(S ap. Lh
; Ht VocGr 437, H).
Mira (de arma, etc.).
(Empleado en varias exprs. verbales, siempre en la forma miran
).
"Viser, miran hartzea
"
Ht VocGr.
Ihizlari bethi menturala miran aitzinetik deus hartu gabe thiratzen dutenak iduri.
AR 127.
Eperrik onenak non diran / kale guztietatik jiran, / eskopetarekin miran, / fidatu zaitezte nigan.
Izt Po 137.
Eta miran hartua ya daramala hiltzera [urzoa] , / xinaurriak ausikitzen miñki dio ondagora.
Gy 54.
Azken denbora hautan ere bazituzten bia [misionest] gibelarat igorriak beren xizpez miran zauzkatelarik.
Prop 1906, 25.
[Hartza] han zagolarik kexu / jarri zaizko miran / eta zonbait pirola / sartu haren tripan.
Etcham 232.
Izialdura nausi, / zain oro ikaran, / baleki-bal'hartzari / emaiten da miran. / Banp! Hartzaren burua / balaz hor da joa.
Ib. 147.
2.
Muestra, señal (?).
Elizetan seinale yenden agortea / hek dire mira onak, nola den fedea.
Hb Esk 200.
3.
Intención, mira, aspiración.
Examina zitzu obra onak; ea zer modutan, nola zer fiña eta miraikin egin dituzun.
ZugSerm
308.
Txit mira aundi ta ezkutuak zeuzkan Jaungoikoak Franziskogan.
Bv AsL 30.