SEKUENTZIA

(lat. sequentia , jarraipena)

Gauzen edo gertakizunen segida ordenatua da, gauza edo gertakizun horiek elkarrekiko lotura dutenean. Elizako liturgian, jai berezietan esaten ziren sekuentziak; pieza ezagunak dira Veni Sancte Spiritus, Dies irae , edo Lauda Sion Salbatore , Orixek itzuliak ( Euskaldunak poema eta olerki guztiak , Auñamendi, 1972). Musikaren alorrean, doinu-motibo bat edo erritmo-motibo bat eskalako maila anitzetan errepikatzeari esaten zaio. Zinean, berriz, etenik gabeko plano agerral diak edo eszenak dira, eta filmaren zati bat edo argumentuaren alde bat osatzen dute.

Literaturan, narratologo zenbaitek erabiltzen dute kontzeptu hori (Vl. Propp, R. Barthes, Tz. Todorov…) kontakizunaren egitura azaltzeko. R. Barthesek dioenez, gune batzuk elkartzen ditu sekuentziak; aurrekaririk ez duen termino batek ematen dio hasiera, eta amaiera, berriz, ondorengorik ez duen beste batek. C. Brémonden ikuspegian, berriz, funtzioen segida bat da sekuentzia, eta oinarrizkoa (hasierakoa, jokabidea edo gertaera, amaierakoa) edo konplexua (oinarrizko sekuentzien kate atzea) izan daiteke. Termino bera erabili da antzerkian ere, eszena baten barruan gune bat edo ekintza bat oinarri duten denborak definitzeko.

[J. K. I.]

Ikus, halaber, G UNE , J OSKERA N ARRATIBO , K ATEATZE , N ARRATOLOGIA ,T XANDA - KATZE , T XERTATZE .