kadendu
1.
(V-m ap. A
; Lar, Izt, H).
Debilitarse; inutilizar(se), quedar inválido.
"Inutilizar"
Lar.
"Baldado, kadendua
"
Izt.
"Paralizarse, quedar tullido. Kadenduta dago, está paralizado"
A.
Augatik dago luur gustija negarrez, gizonak dagoz kadendurik.
Astar I 12.
Eldu zanian, ifini eutzen bere aurrian oe baten perlesijaz kadenduriko bat.
Ib. app., LIV.
Gose edo egarrijak kadendurik bazaukaz.
Ib. 127.
Gexo luze bat dauka? Erkindu, kadendu eta guztiz argalik dago?
Astar II 39.
Oso kadendurik nago, ta alan ez dago nigan indarrik nire pekatuen zorra zuri pagetako.
Garita-Onandia
Veni mecum
112 (ap. DRA
).
2.
"(V?), acobardarse"
A.