kailatu
1.
(SP (-ill-, sin trad.), H (kh- , L, BN, S)),
kallatu (Lcc, Chaho (+ kh-), H (+ kh-, L, BN, S)) .
(Vb.).
Cuajarse.
Ardikitzen duzu plat luxe batetarat; kaillatuko zautzu gabaz eta estaltzen duzu horrekin zure indi-oilua.
ECocin 16.
Goizaldean eta egunez batzen dan esnea gabaz kallatzen da.
Ibiñ
Virgil
102.
2.
(Part. en función de adj.).
"
Esne kaillatua
"
SP.
Esne kallatuz eta zaldi odolez egindako naasketa bat edanaz.
Ibiñ
Virgil
103.
3.
(AN-gip, L, BN, S; H (+ kh-)),
kallatu (Chaho, Gèze, H; kh- S; Chaho, H)
Ref.:
A (kaillatu); Lrq /khal'atü/.
(Sust.).
Cuajada.
"Caillé"
Gèze.
"
Khallatuz asetzea
"
H.
"Cuajada"
A.
Erdiratzen ditiagü kaillatia bezain aisa, / hurak herri huntara agertzen badira.
Abraham.
(ap. DRA)
Khotxii [sic, posiblemente por khotxia] eijer phünttatü, / khaillatü errez khalkatü.
LarrainA 1.