kilin-kalan
1.
"(L-ain), andar con pocas fuerzas, casi enfermo"
A.
v. kili-kolo.
2.
Tambaleándose, balanceándose.
Hainitz badira, ez direnak mihiz bezain sabelez gohainduak, kilin-kalan gabiltzan karro zaharraz!
SoEg Herr
20-2-1958, 1.
Antzinako etxe zahar hura lur-ikarek iharrosi digute; zimenduak berak ere kilin-kalan dabiltza.
MEIG IX 59.
3.
(Onomat. del crujido de los huesos al andar).
Kilin-kalan aditzen ditik hire hezurrak ari, emaiten dukan urhats bakotxean.
SoEg Herr
10-3-1960, 1.
4.
(Onomat. del ruido de las aguas de una fuente, manantial, etc...).
Elai-egaztada luzeak urdin-pean, / lats eta iturrien gardena kilin-kalan.
Aurre-Apraiz EG
1952 (7-8), 5.