klarin
1.
(Lar) .
(Sust.).
Clarín.
v. klairon.
Gerrarako klarin ta soñu andiekin.
Mb IArg I 267.
Tronpeta eta klarinak, pifano, txirimia eta atabalak.
ZarSerm
167.
Urrezko klarin batek beiñ eban iratzarri.
AB AmaE 447.
Bere minak dirudi / zeruko klarina.
Azc PB 280 (v. tbn. 245).
2.
(Adj.).
Claro, limpio (ref. a la voz).
[Manuel Ollokik] boza du klariña.
Ud 73.
Eztarri klariña, / izugarri fiña.
AzpPr 113.