konkortu
2 konkortu.
Tr. Documentado únicamente en autores vizcaínos.
1.
(V, G)
Ref.:
A;
Etxba Eib
.
"Perder el sentido"
A.
"
Konkortuta dago juan daneko iru orduan
"
Etxba Eib.
Alan daruaz diabrubak geldika erijotzeko une edo tranzeraño, ilten ezpadira beinguan, ezaguera guztija galdu ta konkortuta.
Mg CO 82.
Zagoz orazinuan lior, gogor, konkortu, ta pensamentuba ezi baga?
Ib. 282.
2.
(Vc ap. A; Mg PAbVoc, Izt, H).
Sorprenderse, quedarse atónito.
"Atolondrarse"
Mg PAbVoc.
"Azorado, konkortua. Estar azorado, konkorturik egon
"
Izt.
"Espantarse"
Ib.
"Admirarse, enajenarse"
A.
Danzuben guztijak dagoz bertara adi, arritu eta konkorturik.
Astar II 117.
Ementxe bai arritu, mututu eta konkorturik geratu biar gariala.
Ib. 275s.
Edozein albistak, entzun-barrian, arritu ta konkortuten eban Txanton.
A BeinB 60.
Bai, edertasunak badaroa beragaz gizonak konkortuteko indar eskutukoren bat.
Ag AL 39.
Tximista kiskalgarri bat aldemenean erori balitzaio bezela gelditu zan Jose, zuri-zuri, konkortuta.
Ag G 146.
Jente guztia konkortuta egoan, aitearenka, gertakari ori ikustean.
Erkiag Arran 187.
Mutil gazte ezpan lodia konkorturik geratu da bere izena entzun dauanean.
Erkiag BatB 175.
Zenbat ete dan galdetu dauanean, konkortuta geratu da mutilla.
Ib. 110.