konpainiatu
1.
(SP),
konpañatu (-du Lcc),
konpaniatu, kunpañatu (Chaho).
Acompañar.
"Acompañar, konpañadu
"
Lcc (corregido en akonpañadu).
Elizara itzuli eta konpañatu dutenek.
EZ Man II 89.
Aingeruez konpainiaturik.
Harb 222.
Miserikordia bera da, eta ez bertzerik, defunktuak konpainiatzen dituena.
Ax 220 (V 146).
[Heriotzea] konpainiatzen dutenak dira deabruaren bista izigarriak.
Hm 224.
open egoten ziren anaietarik zenbaitek konpaniatu zuten.
He Act 10, 23.
Zure karitateak behar du izan efetuzkoa eta obrez konpañiatua.
Mih 52.
Ez zaitu guziarekin kexatu eta nahasi behar. Kontrarat esparantzaz konpañiatua behar du izan.
Ib. 123.
Jai-egunetan erromeriyan / neska ederrakin dantzan, / gabian beraz konpañatuta / muso bat faltatzen etzan.
Auspoa 77-78, 282.
2.
Asociarse.
Ori, andere gaztea, hemen "ranchero" gei bat baduzu, zurekin gogotik konpainiatuko dena.
Larz Iru 42.
Gizon batzuen elgarretaratzeko gostuak eta elgarrekin konpainiatzearen tirriak.
Larre ArtzainE 294.