kua-kua
1.
kuak-kuak,
koa(k)-koa(k) .
(Onomat. del graznido del cuervo).
Kuak, kuak besterik eztu egiten [beliak] [beliak]; / ori du deia edo kantua.
Iraola EEs
1914, 231.
Kua kua egiñaz ariyazten du / zalapartan da boz indarrian.
Ib. 232.
Anboto-mendi-aldian, amaika bela ikusitta daukogu, garrazika, kua, kua bildurgarrija egitten!
Altuna Euzk
1930, 502.
Koak, koak, arrai hasten da / belea kantatzen.
Hergaraie ( in
Onaind MEOE 443
).
Ari dira, bele antzo, / koa, koa, koa, koa / bestengatik gaizki mintzo.
Mde Po 41.
kua-kua-kua(-kua).
Bela beltzak / Kua! kua, kua, kua leioetan.
(Canc. pop. in Or Eus 116; tbn. recogida en Etxde AlosT 98).
Beliak [...] ahatz-gai ezinen oiharzünak ene goguan iratzarriz beren kua-kua-kuaz.
Mde Pr 130s.
2.
kua-kua-kua.
(Onomat. del parpar del pato).
Kua, kua, kua! --ateak egin eban.
Altuna 82.