mandar
(G-nav, AN-larr-ulz, B, Ae, R-is-uzt),
mandarra (AN-ulz),
maldar (AN-larr)
Ref.:
A; A Apend; A Aezk 296; Asp Leiz2; Iz Ulz (mandarra), R 404; Izeta BHizt2.
Delantal.
"Mandil (Ae)"
A Apend.
Cf. CEEN 1971, 193: "Mandarra o mandil (Valcarlos)". Cf. VocNav s.v. mandarra. Cf. 1 mantar. v. amantal, mantal.
Mirabe-morroiak [...] beren mandar (altzo) zuriak gora ta bera erabiliz.
A Ardi 63.
Apaltzeko maie jarri t'ondorin artzen emendik amak bere maldar berrie.
Inza EEs
1913, 10 (escrito en el habla de Larraun).
Haizkorak bizkarrian eta mandar xuriekin.
Zub 115.