1.
(Lar, Hb (-nz-), H),
antzegabe (Dv→A),
antzekabe (-nz- Hb),
antzebage.
Torpe, desmañado; tosco.
"Tosco, polikabea, antzakabea
"
Lar.
"
Antzegabe ou antzegabeko, qui est dépourvu de génie, d'adresse"
Dv.
"Maladroit"
H (s.v. antzea).
"
Konfesio antzakabea, confession sans ordre et exactitude"
Ib.
v. antzekaitz.
Iauna, ene bekhatuen deklarazionea, / Ontzat errezibi zazu othoi antza kabea.
EZ Man II 84.
O Iainko herio eta biziaren iabea, / Othoi adizazu ene othoitz antzakabea.
Ib. 159.
Bainan Erroboam gizon antzegabe eta bihotz beldurtikoa zen, eta ezin egin zaroeten buru.
"Rudis"
.
Dv 2 Par 13, 7.
Ereslari, nonbait, burutsua, antzebagea, berriz, burubageko.
Zait Plat 143.
Zaldi-ariketaz zaldunek inor zaldiz ibilteko antzebageago egin al dezakete?
Ib. 97.
2.
"Tosquedad"
Lar.
3.
a
ntzebage.
Torpemente.
Estukia antzebage kolpatzen ari zen egun eta mende lanabasik ukitu ez bailun.
Or Mi 113.
ANTZAKABEKO
(antzegabeko Dv; antzabako V-arr ap. A EY III; A Apend). "Qui est dépourvu de génie, d'adresse" Dv. "Inhábil, desmañado" A Apend. "Antza ba(ga)ko bat da ori, ése es un desmañado (V-arr)" A EY III 277.