1.
(
L ap. A
; Lar,
Hb),
burutzut (
Foix).
Altanero, altivo.
"Carrancudo, tieso, espetado, buruzuta
"
Lar.
"Hombre de tesón, altivo"
A.
"Altier"
Foix.
"Berez ez da iñarrosia" [erraten da], adierazteko bat ez dela arroa edo buruzuta, baizik eta autsia edo moldegabea ibiltzeko.
FIr 160.
Berau baita buruzuta.
Atutxa Mugarra (ap. DRA).
burutxut (AN-gip)
(Uso pred.). (Estar, etc.) erguido, con la cabeza alta (sdos. prop. y fig.). "En pino" Garbiz Lezo 204. v. BURUZUTIK.
Zoritxarretan buruzut irautea ez da ongi.
Zait Sof 123.
Buruzut indarrak bilduz, egin du oiu aundi.
"Con la cabeza erguida"
.
Or Poem 549.
Etxe-sukaldea neguan maite dut, / biotzeko kezkak jasango buruzut: / surtara iaurti egurra, / alde bioa beldurra.
Zait BGold 56.
Ereintza argien artean ere bas-olo eta zorigaiztoko loloa ieikitzen dira buru-zut.
Ibiñ
Virgil
72.
Ba omen dugu euskaldunok lurbiran harro eta buruzut ibiltzeko nahikoa arrazoi.
MEIG IV 125.
2.
"
Burutxut (R), espigas de trigo que nacen sin grano"
A.
BURUZUTIK.
Con la cabeza erguida, orgullosamente.
Bein Alejandro Erregek [...] zer nai zuen galdetu zionean, Diogenesek "eguzkitik ken zaizkidala" buruzutik erantzun zion.
A Ardi 73s.
Orduan [euskara] etzen, orai bezala, aalke eta arrastaka ibiliko, baizik buruzutik, arro-arro eta aberasturik.
FIr EEs
1928, 3.
Zenbait, buruz apal, ta zenbait buru-zuti, / onen galduz gutxi du arek irabazi.
Or Eus 35.