burutsu
1 adj. Pertsonez mintzatuz, zentzuduna. Emakume zuzena, zaila, iraun handikoa eta burutsua. Txanton burugina zen, Maripa burutsua. Erkinak eta kankailuak, burutsuak eta burugabeak.
2 adj. Burutazio egokiak dituena. Gazte argi eta burutsua. Alferra beti lantsu, esan ohi da, eta lantsu bezain burutsu erantsi behar.
3 adj. (Ekintzez mintzatuz). Pernando Amezketarraren ateraldi burutsuak. Baita ere badakartzat Kandelas-en lapurreta burutsuak eta Diego Korrientes-en egite okerrak.