eske
1 adb. Eskatzen. (Izen sintagma bati dagokiola). (Dagokion izen sintagma izenondo batek-edo mugatzen badu, -en atzizkia hartzen du; mugagabea denean eta izen arrunt batek osatua, -en atzizkirik gabe agertzen da). Senargai on baten eske etorriak. Beti jantzi berriaren eske daudenak. Atzo utzi zuten liburuaren eske. Sansonen eske zetozela. Diru eske joan zitzaion. Laguntza eske nator. Barkamen eske nauzu. Oihuz mendeku eske. Batean euri eske, bestean eguraldi onaren eske. Bi lagun bidali zituen alboko herrira ardo eske. || Ea zeren eske ari diren. Eskean dabiltza, inoiz baino gehiagoren eske.
2 adb. (Dagokion izen sintagmarik gabe). Eske ibiltzea debekatzen duen legea. Izarrei eske ikusi ditut pagoak. Eske eta eske.
3 iz. Eskaria. Ezkontza eskea egiteko. Eske bat egingo nioke horrako horri. Ene eskea entzungo duzula. Eskeak eta eskaintzak.
4 iz. Eskatzea. Esketik bizi. Eskeko ogi zatiak. Bere atarira eskera doakion bakoitzari.