hustu, huts/hustu, husten
1 da/du ad. Zerbait, barruan duena ateraz, hutsik gelditu edo utzi. Zakua hustu dute. Gela bat husteko. Sakelak hustu. Orgak husten. Puztua dagoena hustu. Bazterrak oro euskaldunez husten eta gaskoiz betetzen. || Poltsa mahai gainean husturik, banan-banan hasi zen diruak kontatzen. Tupina katilu batera hustu zuen. || (Partizipio burutua izenondo gisa). Bete itzazue urez ontzi hustu horiek.
2 du ad. Guztiz atera. (nor osagarritzat ateratzen den gauza hartzen duela). Gurditik belarra hustu. Baina oraindik ez diat nire behazun guztia hustu. || Kolkoan biltzen zituen sagar aleak, eta saskira husten.
3 du ad. Norbaitek beste norbaiti bere kezka eta arrangurak adierazi. (barrua, barrena eta kideko izenekin). On egingo dizu barrua husteak. Hitz egin behar nuen, gertatutakoa kontatu, barrena hustu.
4 du ad. Norbaitek, dagoen edo bizi den etxea edo tokia utzi. Ik. lekuak hustu. Agindu zuen biharamunerako huts zezatela etxea seminarioko haur guztiek eta buruzagi apaizek.