desarau
1.
(
Foix).
Inconveniente, desagradable.
"Désagréable"
Foix.
Zer da mundian hain desarauik, hain deshonestik, hain estranjerik eta itxusirik.
"Turpius"
.
Tt Onsa 20.
Manü ükhenen düzünian gaiza desarau eta eztirela hun zuri üdüri zaikezünen egitia.
"Disconvenientia"
.
Mst III 49, 5 (SP, Ch arrazoin(ik) gabeko, Ol zirdoi, Pi bidebako, Leon laket ez zaizkitzun).
Hetzaz arrangura hartzia zunbat desarau <dez-> den.
AR 122.
Ala baitira itxusi eta desarau ene izpiritian igaraiten diren gauzak!
Ib. 398.
Berheziki desarau eta debalde üdüri zaizün zerbaiten egitera manhatzen zütienian.
Ip Imit III 49, 5.
"Bizarre"
Foix.
2.
(L, BN, S ap. Lh
; Dv, H, Foix ap. Lh.).
"Déraison, par opposition à arau
"
Dv.
"Désordre, dérèglement, disproportion, excès"
H.
DESARAUKO (Dv, H).
"Anormal, déréglé, déraisonnable" Dv. "Excessif" H. Ambos citan a AR.
Alegeranzia desaraukuetara lerratzen.
AR 101.