dohakaitz
1.
(AN-larr ap. A
; SP (sin trad.), Lar, Hb, Gèze, H (+ doa-)),
dohagaitz (Arch UFH).
"Desdicha"
, "fatalidad" Lar.
"Desdichado de ti, de mí, de nosotros, &c. [...] doakaitz hiri, &c."
Ib.
v. zorigaitz, dohakabetasun.
Nula ezpeita ihur ohartzen dohakaitzaz heltü ezteno.
Ip Dial 66 (It doakabeaz, Ur zoritxarrakaz, Dv gerthakari txarraz).
Etxen eta aberentako bezala, badira hurten, harriaren eta beste dohakaitzentako.
Ib. 67.
Ez nezazula beraz bazterrerat utz nere dohakaitzean.
Dv LEd 144 (v. tbn. 217).
Zein urrikarri, beraz, ni, ta nola sumarazi zenidan ene doakaitza.
Or Aitork 134.
Neketan bainindagon ene griñen zirikaz eta nere doakaitzaren zama gero ta astunagoaz.
Ib. 135.
2.
"(Mal) aventurado, doakabea, doakaitza
"
Lar.