heit
1.
(B ap. A
).
"
Eit, [...]. 2.º (B), llamada a una persona distante. 3.º (B), voz que se da al entrar en una casa"
A.
Cf. heita.
Eta etzanik dagon haren gana doa. / Heit lagun, bizi haiza?
Ox 124.
Eit! arrotzok! zer dagizute?
Zait Sof 129.
2.
Orixe en Aitorkizunak lo emplea como interjección: 'Ay', 'ay de' (traduce el latino vae; en este caso va seguido de sintagma nominal en caso dativo).
Para Azkue tiene un significado diferente: "Eit! 1. º (Sal, R), interjec. de burla, equivale al vah latino" A.
Eit, ordea, Zutaz ixil daudeneri.
"Et vae tacentibus de te"
.
Or Aitork 12.
Eit milla ta bi milla bider gizarteko zoritxarrari.
Ib. 277.
Ianaria daukan kabitik zabaltzen bada, eit eroriko da doakabea.
"Heu cadet miser"
.
Ib. 370.