ekantza
(
Lar (-nza),
Añ (+ -nza),
H).
Imagen, figura, retrato.
(Empleado sobre todo con -a constitutiva; en Azkue, D. Aguirre (ekantzera) y Orixe se encuentra ekantz
).
v. irudi.
[Jupiterrek] zezenaren, belxarraren ta arranoaren ekantzan zütialakoz neskatilak enganatü.
Egiat 67.
Etxe purubetar anitzetan arkitzen dira beretako jatorri argidotarren ekantza edo erretratoak.
Izt C 473.
Gizadia da au bera, / alkarren baidute antza, / erriotxoak gu gera, / ura da gure ekanza (imagen).
RArt EE
1886, 395.
Ontzi galduko mariñela ziruriyan gizajoak, edo, obeki esateko, kartoi eta briakiñ egintako ekanza.
Urruz Urz 30.
Umeen ekantz edo erretratu.
A Txirrist 49n.
Ekantza (figura) oiek --erantzun zidan-- ederki margotuak zeudek.
Ayerbe EEs
1915, 278.
(Eskubak arpegiraturik) --Zer ekantza edo erretratu tristea daukaten [nik] gogoan!
Ill Testim 4.
Ixtoriak erraten duen ekantzean (Quijote IX).
"En la mesma postura que la historia cuenta."
Or RIEV
1929, 8.
Ekantzan balizatekia eroskiarik? Eztaiteke zeren eta arima delakoz khorpitzaren orkheia, galkida gaberik, bethi dagoena.
Egiat 184 (Interpr. ? Para el editor "creación").
EKANTZARA,
EKANTZERA
(Precedido de genitivo). A imagen de.
Barrutik nai dezu apaña izan, anima nai dezu, done ta aingeruen ekantzera, txukun, eder, garbi ta aberats.
Ag G 343.