eliztiar
1.
elizatiar (L, BN, S; SP, Dv, H (L))
Ref.:
A;
Lh;
Lrq
.
Devoto, (el) que frecuenta la iglesia.
"Homme d'église, femme d'église, en l'entendant seulement des 'fideles', et non pas du prête"
Lrq.
Beti erlisioneko gizonen alde, lege tzarren kontra egin du indar; bainan ez da berenaz elizatiarra, edo bederen ez debota.
HU Zez 197.
Mahain sainduko bidea badaki, zuen artean asko gizon elizatiarrek bezen ongi.
HU Aurp 189.
Gizon bat bazen arras gisakoa: langilea zen, mihi garbia eta arras elizatiarra.
Zerb Artho 206.
Badakite orai fededunek igande huntako meza Donibanen dutela edo ibiakoitzekoa Zaron. Horra nola ari den elizatiarra orotako bilakatzen.
Larre ArtzainE 320.
2.
Feligrés.
"
Elizatiarra [...] paroissien"
H.
v. eliztar
(2).
Jaunaren ibil-estalia (Palioa). Eliztiar opatsuak emandako diruz ekarria da.
J.B. Ayerbe EEs
1912, 61.