eramantzaile
1.
(-alle Lar),
eramantzale (G-bet),
eramatzaile (H),
emanzale (AN-ulz),
ermanzale (Ae)
Ref.:
A Aezk (zale); AEF 1923, 95; Iz Ulz (emanzaliak).
Portador, (el) que lleva. "A los que llevan el féretro se les llama eramantzaliak" (G-bet) AEF 1923, 95. v. eramaile, eroale.
Atáutak gorpútza, non dagon ilik arima; eramanzáleak bere pasióneak.
LE Urt (ms.) 114r.
Bere gurutzearen eramantzalleak.
Echve Imit II 11, 1 (SP, Ch iasa(i)ten dutenak, Mst kharreizale
).
Diruaren eramantzalle.
Lard 519.
Erran zuen ermanzale batek.
Garral EEs
1917, 88.
Aspertu ederra artzen zuten eramantzalleak.
Salav 23.
2.
Encargado.
Villafrancatar Jaun prestu / erri-eramanzalleak.
Izt Po 136 (versión libre de "que gobernáis").