eskari
1.
(B, BN-baig, R ap. A
; VocBN
, Dv).
Mendigo.
v. eskelari.
Atondoko eskari gaxuaren antsiak erdibitzen dit biotza.
Bv AsL 38.
2.
Demandador, que pide.
(Sólo se documenta como complemento predicativo).
Biotza daukat beti eskari, / Arren, gogoa artzeko / Illunpetako Euzkotarrai / argi izar bat jartzeko.
Bertsol 1932, 301.
Orra ixil-mintzoz zer dioten eskari.
Ldi UO 22.
Erruperta Praiskuren alde otoitz beroan geratu zan, joanaldi on eta arin bat egikean eskari.
Bilbao IpuiB 95.